In de rijke kleigronden van de polders, nauw omringd door de zee, vinden de kunstwerken van Erik Simons hun oorsprong. Polders, geboren uit de eeuwenlange strijd tegen de golven, zijn de vruchtbare gronden waarop het polderlandschap bloeit, met de zilte zee als altijd aanwezige metgezel. Geïnspireerd door deze symbiose tussen land en water, weeft Simons zijn meesterwerken met de diepe klei, doordrenkt van de zilte lucht van de zee.

​

Net als Ensor omarmt Simons de expressieve kwaliteiten van licht en lijn, waarin groteske en macabere motieven, zoals skeletten als symbolen van vergankelijkheid, een prominente rol spelen. Zijn tekeningen, beelden en installaties weerspiegelen de weidsheid van de zee en de wisselende stemmingen van de lucht, terwijl zijn beelden de kracht van de golven en de rust van de polder vastleggen.

​

In zijn artistieke zoektocht weerklinken de echo's van de polder, waar het land zich verenigt met de zee in een eindeloos spel van contrasten en harmonieën. Geïnspireerd door het eclectische werk van James Ensor, waar groteske metamorfoses een centrale rol spelen, vindt Simons zijn eigen expressieve taal, die de diepten van de menselijke emotie en ervaring verkent.

Elk kunstwerk is een ode aan de natuurlijke schoonheid en de ontembare kracht van het polderlandschap, een verhaal dat zich ontvouwt tussen de klei en de zilte zeebries, en dat de toeschouwer uitnodigt om zich te laten meevoeren op een introspectieve reis doorheen de vele lagen van menselijke emotie en ervaring.